Mariene diergroep. De vertegenwoordigers leven uitsluitend in zee. Herkenbaar aan het vaak onder de opperhuid liggende skelet, bestaande uit losse kalkplaten en (meestal) stekels op het lichaam. Bekendste vormen: zee-sterren, zee-egels, zeekomkommers, zeelelies.

Deze dieren komen voor vanaf de kust tot in de diepste delen van de oceanen.

Noordzee; Zeeland; Waddengebied; Hollandse kust; BES-eilanden

Zeester. Mariene soort. Tot 20 cm, meestal 10 cm. Egaal vaalbruin tot paars. Onderzijde lichter van kleur. Duidelijke stervorm met vijf vrij korte, platte armen. Het dier voelt stevig aan. Behalve aan de platte vorm en het gladdere oppervlak te herkennen aan de rij tanden die een kam langs de randen van de armen vormen. Leeft  in de Noordzee voor de kust, maar spoelt weinig op de Hollandse stranden aan. Wordt nu en dan ook Roze kamster genoemd.

Afmetingen: Volwassen tot 20 cm meestal 10 cm mm.
Kleur: Egaal vaalgrijs, paars of geelbruin. Onderzijde en tanden lichter van kleur.  
Vorm: De Kamster heeft een duidelijke stervorm, met vijf vrij korte, platte armen. Het dier voelt stevig aan, het oppervlak is vrij glad, niet zo sterk gebobbeld als bij de (gewone) Zeester. Aan de onderzijde zitten wel umbulacraalvoetjes, maar deze hebben geen vergrote zuignappen zoals bij de Gewone zeester het geval is. De soort is het duidelijkst te herkennen aan de stekels die een kam langs de randen van het gehele lichaam vormen.

Komt in Nederland langs de gehele Noordzeekust voor, maar wel steeds verder uit de kust. Geen waarnemingen uit het Grevelingenmeer en de Ooster- en Westerschelde. In Noordelijk Waddengebied weer toenemend.

Verspreidingsatlas: roze kamster.

Een typische bewoner van zandbodems tussen 10 en ruim 1000 m. Het zijn nachtdieren, overdag zitten ze ingegraven in het zand en 's nachts gaan ze actief op jacht. Het voedsel bestaat uit in het zand levende schelpdieren, wormen, slangsterren en zeeklitten. Het dier is in staat om zich in minder dan een minuut in het zand in te graven. Omdat ze alleen in de Noordzee voorkomen en slechts 's nachts actief zijn, zijn waarnemingen door duikers in Nederlandse wateren bijzonder zeldzaam. Spoelde voor de jaren zeventig regelmatig op het strand aan, daarna zo goed als verdwenen in het aanspoelsel. Spoelt alleen op de meest Noordelijke waddeneilanden weer aan.

123867

Zee-egel. Mariene soort. Regelmatige zee-egel van 4,5 cm. Rond, met een platte onderkant en stevige stekels. tot 1,5 cm. Op en tussen de stekels zit vaak materiaal, b.v. zeesla of stukken schelp. De dieren zijn vaak te vinden tussen kieren en spleten van stenen op strekdammen etc., in het sublitoraal en soms litoraal langs de hele kust en op mossel- en oesterbanken. 

Oostelijke Atlantische Oceaan van Scandinavië tot in het zuiden tot Marokko, niet in de Middellandse Zee. Vooral algemeen in de Noordzee.

De kleine zeeappel zit meestal weggestopt tussen kieren en spleten van stenen en mossel- en oesterbanken. Elders ook tussen grote bruinwieren en in zeegrasvelden. Ze komen voor vanaf de laagwaterlijn tot ongeveer 100 m diepte, maar zijn vooral te beschouwen als een litorale en ondiep levende sublitorale soort. Per jaar kunnen de aantallen sterk verschillen, het ene jaar zijn ze zeldzaam, het andere jaar weer algemeen.
In Nederland komen ze voor in de Grevelingen, Ooster- en Westerschelde, Waddenzee en op natuurlijk en door de mens gemaakt hard substraat in de Noordzee. Het voedsel bestaat uit diatomeeën, wormen, hydroïdpoliepen, kleine kreeftachtigen en weekdieren, detritus en grotere wieren.

Afmetingen: Doorsnede centrale schijf tot 3,5 cm, de vijf armen worden 3,5 x de doorsnede van de centrale schijf. Hiermee is dit de grootste slangster  in onze wateren.
Kleur: Egaal oranje, grijsroze of bruin, aan de onderkant lichter. Op de bovenkant van de centrale schijf en de aanhechting van de armen is een duidelijke symmetrische tekening te zien.
Vorm: Centrale schijf met 5 versmallende ronde armen. De segmenten van de armen dragen aan weerskanten drie kleine stekels. Er zitten geen zuigvoetjes onder de armen zoals bij de gewone Zeester.

De dieren komen voor vanaf iets beneden de laagwaterlijn tot een diepte van 230 m. Ze leven in zelfgegraven gangen van 80 tot 150 mm in zacht substraat (zand of slib) met veel organisch materiaal. Bij het graven maken ze snelle bewegingen met de stekels aan de buikzijde. De gangen bekleden ze met slijm dat ze zelf produceren. De Zeeklit kan grote dichtheden bereiken, tot wel 20 dieren per m².

De soort wordt maar zelden gezien door duikers. Het enige dat de aanwezigheid van zeeklit verraadt zijn enkele boven het substraat uitstekende stekels. Wel nu en dan bij laagwater door waarnemers van het litoraal waar te nemen. Met name op fijnzandige plaatsen.

Op het strand: Het flinterdunne en zeer breekbare skelet is vaak te vinden na storm. De stekels vallen meteen na de dood van het dier uit .