Grote, dunschalige rond-ovale zoetwatermossel die bijna net zo lang is als hoog. Tot 30 cm. Crème met een bruine opperhuid. Binnenzijde met glanzend zilverwit parelmoer. De onderrand loopt nergens recht. Beide kleppen zijn bol. Indien gedroogd barsten de schelpen meestal.

Afmeting: Schelp 30 x 27 cm. Meestal wat kleiner.
Kleur: Crème met een bruine tot zeer donkerbruine opperhuid. Binnenzijde met glanzend zilverwit parelmoer.
Sculptuur: Aan de buitenzijde wel vrij regelmatige groeilijnen, maar geen verdere sculptuur. Op de top zijn warrige ribbels te zien (umbonale rugae). Deze kunnen bij zoetwatermossels per soort verschillen.
Slot: Geen echte slottanden.
Binnenzijde: Twee ongeveer gelijke, wat verzonken spierindruksels. Geen mantelbocht.
Vorm: Grote, relatief dunschalige rond-ovale zoetwatermossel die bijna net zo lang is als hoog. De onderrand loopt nergens recht. Beide kleppen zijn bol. Indien gedroogd barsten de schelpen meestal.

Exoot. Oorspronkelijk afkomsig uit Oost-Azië uit de Amur en Jangtsekiang en daarmee verbonden rivieren en wateren. In ons land ingevoerd en verwilderd. Wordt in tuincentra als aquarium- en vijverdier verkocht en is van daaruit vermoedelijk 'gedumpt', dan wel ontsnapt naar het wild. Voor het eerst gevonden in België in 1999 en later ook in ons land.

Leeft zowel in bijna stilstaande als beworgen wateren, waaronder snelstromende rivieren. De dieren kunnen meer dan 10 jaar oud worden en zich al voortplanten in het eerste levensjaar als ze slechts 4 cm zijn. Hoewel het een zoetwatersoort is, wordt enige verzilting verdragen. Net als andere zoetwatermossels is er een parasitisch beginstadium waarbij de zogenaamde glochidiumlarve zich aan een gastheervis hecht. Dat kunnen diverse inheemse of uitgezette vissoorten (karpersoorten) zijn. Inmiddels bekend van meerdere vindplaatsen, vooral vijvers, sloten en andere, vaak kleinere stilstaande, vaak rijk begroeide wateren.

Borstelwom (kokerworm) wonend in buisjes gemaakt van zand met vaak schelpstukjes. Tot 10 cm. Kop zonder echte tentakels maar met een (vaak oranje) krans van korte vertakte kieuwen rond de mondopening. De schelpstukjes zijn vaak meer dakpansgewijs over elkaar geplakt. De kokers zijn stevig en lopen dunner/smaller taps toe. Het dier zelf is verder groengeel tot roze.

Afmetingen: Tot 10 cm.
Vorm: De Dakpankokerwom blijft kleiner dan de Schelpkokerworm Lanice conchilega en is te herkennen aan het ontbreken van echte tentakels op de kop. In plaats daarvan staat er een krans korte vertakte kieuwen rondom de mondopening. Het uiteinde van een uit de koker stekende worm loopt versmallend taps toe.
Koker: Koker beplakt met zandkorrels, stekels van zeeëgels en stukjes schelp. De schelpstukken liggen vaak meer dakpansgewijs over elkaar heengeplakt dan op kokers van de Schelpkokerworm. Aan het uiteinde van de koker zitten geen filamenten van zandkorrels (wel bij Lanice). De kokers zijn steviger en aan één kant duidelijk dunner/smaller.
Kleur: Het dier zelf is meestal lichter van kleur, van groengeel tot roze. De vertakte kieuwen rondom de mondopening kunnen helder oranje zijn.

De Dakpankokerworm heeft een wijde verspreiding en komt zowel voor in grote delen van het Pacifisch Gebied (Stille Oceaan) als in de Middellandse Zee, de Atlantische Oceaan en de Noordzee. In Nederland zowel aanwezig in de Zeeuwse Delt, de Zeeuwse stromen, langs de Noordzeekust en in de Waddenzee.

Deze Polychaete worm leeft in het getijdengebied en deels in het sublitoraal en lager. De dieren leven met koker en al verticaal ingegraven in het sediment, met de opening nabij het bodemoppervlak om met de kieuwen voedseldeeltjes te verzamelen. De samenstelling van de bodem speelt bij deze soort geen grote rol. De soort leeft zowel in zacht slib als in fijn, middelgrof en grof zand en op allerlei gemengde bodems met schelpengruis. Bij laag water is de Dakpankokerworm soms te zien, de kop met de rode kieuwkrans steekt dan boven de bodem uit.

Afmetingen: L. tot 40 mm, H. tot 40 mm.
Schelpkleur: Schelpkleur vuilwit tot lichtbruin, nooit radiaire kleurbanden van V-vormige vlekken. Binnenzijde glanzend wit.
Schelpvorm: Stevige cirkelronde schelp. De top is naar voren gebogen. Voor de top ligt een hartvormig maantje. Voor het maantje loopt de curve die de schelprand maakt steil omlaag. Er is geen duidelijk afgebakend rugveld. De bovenrand van de schelp loopt in vergelijking tot de (gewone) Artemisschelp steiler af naar achteren.
Sculptuur: De sculptuur bestaat uit talloze concentrische ribben die aan de voor- en achterkant hoogstens in lichte mate verhoogd zijn tot platte, enigszins onregelmatige ribben. Bij jonge exemplaren is de ribsculptuur vaak nog fijn.
Slot: Slot heterodont. Slotband gedeeltelijk uitwendig.
Binnenzijde schelp: Diepe mantelbocht. De onderrand is niet gekarteld.

Diklipharders zijn grote, stevige, vrij zwemmende vissen die meestal in groepsverband te vinden zijn. Zeevis. 50-60 cm (tot 70 cm). Grote, stevige torpedovormige vis, met een blauwgroene rug en bijna zilverachtige witte flanken en buik. Stevige dikke lippen. Huid met grote schubben die op afstand op lengtestrepen lijken. Eerste rugvin met vier harde vinstralen, tweede rugvin en de anaalvorm hoekig van vorm. De staart is gevorkt. Harder zwemmen vaak in groepsverband, o.a. veel bij pontons en wrakken.

Afmetingen: Tot 75 centimeter lang, meestal kleiner.
Kleur: Zilverglanzend met een blauwgroene rug met donkere lengtestrepen en bijna zilverachtige witte flanken en buik.
Vorm: Het lichaam is stevig en slank torpedovormig,  De Diklipharder heeft, zoals de naam al doet vermoeden, stevige dikke lippen. De huid is bezet met grote schubben die op afstand op lengtestrepen lijken.
Vinnen: De eerste rugvin is karakteristiek met vier harde vinstralen, de tweede rugvin en de anaalvorm zijn hoekig van vorm. De staart is gevorkt.

Harders zwemmen meestal in groepsverband en worden vooral bij pontons en wrakken gesignaleerd. Ook de Zeelandbrug is een goede plek om te te zien. Ze kunnen ook dicht bij oevers worden waargenomen, waar ze algen af wieren grazen. De dieren eten voornamelijk plantaardig voedsel en de zeer kleine diertjes die daartussen zitten. Volwassen dieren eten ook schelpdieren.
Op zachte slikbodems zijn vaak kenmerkende strepen te zien, alsof ze zijn getrokken door twee naast elkaar gehouden vingertoppen. Deze sporen zijn van de lippen van grazende Diklipharders.