Afmeting: 10 x 12 mm.
Kleur: Bleek geelwit, zwak doorschijnend, met een licht geelbruine opperhuid.
Schelpvorm: Bijna driehoekige schelp. Dunwandig maar toch tamelijk stevig. Iets hoger dan breed. Umbo’s in het midden maar iets naar voren buigend. Parallel aan de achterrand loopt vanaf de top een plooi naar de achteronderrand, die naar beneden toe steeds breder en dieper wordt, waardoor de achteronderrand een indeuking vertoont.
Sculptuur: Het schelpoppervlak is glad met veel fijne en enkele grovere groeilijntjes.
Slot: Ligament inwendig, geen duidelijke slottanden.
Binnenzijde schelp: 2 spierindruksels, mantellijn zonder mantelbocht.

Van IJsland en Noorwegen tot aan Marokko, de Canarische Eilanden, de Azoren en de Middellandse Zee. In de Nederlandse Noordzee bekend van de Oestergronden, met enkele verspreide voorkomens op het Friese Front en ten noorden van de Bruine Bank.   

Op het strand: De weinige meldingen van strandmateriaal zijn vermoedelijk allemaal terug te voeren op fossiel materiaal. Er zijn ook enkele vondsten van drijvend materiaal.

Afmetingen: Kolonies zijn meestal zo'n 3 tot 4 cm hoog, soms tot 10 cm. Tentakels van de onderste tentakelkrans tot ca. 8 mm. De buisjes zijn maximaal 1.5 mm dik.
Kleur: Geelbruine buizen, aan de bovenkant meer roze. De bovenkant van de poliep, waar de mondopening staat, is helder- of donkerrood.
Vorm: De kolonies van Gorgelpijp bestaan uit een op het substraat vastgehechte grondplaat waaruit meerdere vertakte stelen komen, elk met een aantal duidelijke ringvormige insnoeringen. Aan het uiteinde zit steeds een poliep met twee tentakelkransen rond de mondopening. De ongeveer 20 tentakels rond de mondopening zijn kort en de 20 tentakels van de lager gelegen tweede krans staan breed uit en zijn langer.
Overig: Tussen de twee tentakelkransen zijn in het voorjaar de voortplantingsorganen aanwezig: een massa rode bolletjes.De mate van vertakking zou afhankelijk zijn van de stroming. Hoe meer stroming, hoe meer vertakkingen. De kolonies mijden direkt daglicht.

Beide zijden Noord-Atlantische Oceaan, Noordzee. Ook in de Middellandse Zee. In Nederland in de Noordzee en de Zeeuwse wateren. Zeeland

Afmetingen: Lengte tot 25 mm.
Kleur: De lichaamskleur is transparant wit tot geel-oranje. Lichaam, rhinoforen en papillen zijn bedekt met verspreid staande karakteristieke kleine goudkleurige vlekjes. De cnidosacs in de top van de papillen zijn lang en wit van kleur. De vertakkingen van de middendarmklier in de papillen zijn rozerood tot bruin en donkerder gekleurd dan het lichaam. Exemplaren aangetroffen op Penneschaft (de Nederlandse en Belgische exemplaren) zijn donkerder gekleurd dan exemplaren van elders, die zich met Corymorpha nutans voeden.
Vorm: Aan de zijkanten van de kop staan twee korte mondtentakels. De rhinoforen zijn lang, glad en raken elkaar aan de basis. Voor de rhinoforen bevinden zich 2-3 rijen papillen. Op de rug, achter de rhinoforen, bevinden zich nog eens ongeveer 9-10 gepaarde rijen papillen, met aan iedere zijde per rij 6-9 papillen. Op een breder deel van de rug direct achter de rhinoforen ontbreken papillen. Naar de staart toe wordt deze kale strook veel smaller.  

Eieren: De eisnoeren worden afgezet in het voorjaar en de zomer (in mei 2010 in de Belgische Noordzee en in juni-juli 2010 bij Texel). Ze vormen dikke, korte, lichtroze snoeren, die om de voedselsoort worden gewonden. Bij sterke vergroting blijken de pigmentvlekjes te zijn opgebouwd uit tientallen kleinere pigmentvlekjes. Op deze vlekjes is de Nederlandse naam gebaseerd. Net als de Boompjesslak kan het ‘Goudstipje’ actief zwemmen door zich los te maken van de bodem en met de gespierde voet pulserend krachtig heen en weer te slaan.

Sinds 2010 is de soort bekend uit Nederland. Deze waarnemingen beperken zich tot 2010, met een enkel exemplaar uit de Oosterschelde en een klein aantal exemplaren met eikapsels op Texel. De soort is zeldzaam in Nederland.

De soort voedt zich met solitaire hydropoliepen als Corymorpha nutans (op zand of grind) en Penneschaft Tubularia indivisa (op hard substraat). De Nederlandse exemplaren zijn alle aangetroffen op Penneschaft.

Afmetingen: 8 x 5 mm.
Schelpkleur: Glanzend bruingeel of groengeel, in het midden van de lichaamswinding vaak een donkerbruine kleurband. Opperhuid grijsbruin. Vaak bedekt met aangroeisel.
Schelpvorm: Dunschalig. 6-7 vlakke windingen. Lichaamswinding breed, ca. 75% van de totale hoogte. De top is spits, de mondopening eivormig en breed. Geen navel. Operculum eivormig, bovenin spits, hoornachtig met rondom een vliezige rand.
Sculptuur: Oppervlak glad, met alleen groeilijnen.

In het Deltagebied na de voltooiing van de Deltawerken op veel plaatsen verdwenen of achteruit gegaan. Het huidige Nederlandse verspreidingsgebied valt uiteen in een zuidelijk deel (Westerschelde; Saeftinghe) en een Noordelijk deel (Eems-Dollard estuarium). Zeldzamer op de Waddeneilanden, maar hier de laatste jaren weer meer gevonden. 

Op het strand: Lege huisjes alleen te vinden in aanspoelsel nabij schorrengebieden.

Afmetingen: De knobbels zijn ongeveer 0.5 mm groot en steken ongeveer 2.3 mm boven het oppervlak uit.
Kleur: Grijs.
Vorm: Rechtopstaande vertakte geleiachtige kolonie.
Overig: Zoïden hebben 18-19 tentakels

Zeeanemoon. Marien. Exoot / ingevoerde soort. Tot 1,5 cm hoog. Meestal vuilgroen, soms met specifieke verticale oranje streepjes op de zuil. De zuil is glad en slechts weinig hoger dan breed, zodat een wat gedrongen beeld ontstaat. Bij beroering of stroming is de zuil nog korter. Leeft op hard substraat, meer verborgen dan de (gewone) Golfbrekeranemoon. Locaal in de Oosterschelde.

Afmetingen: Gewoonlijk niet hoger dan 1.5 cm. De mondschijf bereikt een diameter tot circa 1 cm. De diameter van tentakelkrans kan tot 2 cm worden, dus breder dan het dier hoog is.
Kleur: Vaak éénkleurig groen of licht groenbruin. Er komen ook lichte, bijna witte exemplaren voor. Soms zijn op de mondschijf rode stippen te zien. Bij sommige populaties is de zuil voorzien 8-20 oranje verticale strepen. Deze zijn vooral te zien bij ingetrokken tentakels (even aanraken). Bij de Gewone golfbrekeranemoon ontbreken zulke stippen en strepen.
Vorm: De Groene golfbrekeranemoon heeft een gladde zuil, die als de anemoon volledig uitstaat, slechts weinig hoger is dan breed. De tentakels zijn vrij lang t.o.v. de lengte van de zuil.
Zoektip: Kijk vooral onder en tussen natuurstenen.

Afmetingen: Lengte tot 20 mm.
Kleur: Het lichaam is crèmekleurig, met meestal een groenachtig witte waas. De vertakkingen van de middendarmklier zijn groen van kleur en door het gehele lichaam te zien. De groene kleur in de middendarmklier en het lichaam is afhankelijk van het voedsel. Hongerende dieren zijn veel bleker en meer geelachtig bruin.
Vorm: Vrij slanke slak, de verhouding tussen de breedte van de voet en de lengte van het lichaam is ongeveer 1:8. Op de kop staan twee in de lengterichting opgerolde, gladde rhinoforen met afgeronde top. De voet heeft aan de voorzijde afgeronde hoeken. De papillen zijn lang en glad en staan geplaatst in maximaal 8 dwarsrijen op de rug, met tot 4 papillen per rij. De middendarmklier bestaat feitelijk uit 4 kanalen, waarvan 2 in de kop liggen, met dichte, veelvoudige en fijne vertakkingen in de rhinoforen. De andere twee liggen in het lichaam achter de rhinoforen, met fijne vertakkingen in de papillen.

Eieren: Bevruchting en ei-afzetting in mei tot juni (elders van de zomer tot het najaar). De eisnoeren vormen een gelatineuze spiraal in een relatief dik lint, die worden afgezet op zachte groenwieren.

Het voorkomen is vanwege de voedselkeuze beperkt tot groenwiervegetaties in de wierzone, vanaf de laagwaterlijn tot enkele meters diepte. De slakken zijn net als o.a. de Groene wierslak in staat om geconsumeerde chloroplasten uit wieren in het lichaam op te slaan, die in de slak nog actief kunnen fotosynthetiseren. De soort produceert bepaalde placiden die in de natuur  zelden voorkomen en giftig zijn voor vissen. Deze stof heeft een voor predatoren afschrikkende werking en stimuleert regeneratie van verloren papillen. Het voedsel bestaat onder andere uit  plantaardig materiaal van soorten als Vederwier Bryopsis sp. en Viltwier Codium sp.

Afmetingen: Tot 20 cm.
Kleur: De basiskleur is bruin tot groen met donkere vlekken of dwarsbanden, maar er komen zeer variabele kleurvarianten voor. Soms zelfs heel opvallende kleuren zoals wit, oranje, geel en rode tinten. In de paaitijd krijgen Groene Zeedonderpadden een kenmerkend geelgroene buik.
Vorm: Brede kop met dikke lippen, grote en hoog ingeplante ogen. Het lichaam is gepantserd met beenplaten. De kieuwdeksels hebben stekels, waarvan de bovenste langer zijn dan de oogdiameter. Lange stekel op de rand van de kieuwplaat. Aan beide mondhoeken hangt een kort wit draadje. Onder de kieuwen ligt een membraan dat glad verbonden is met de buikhuid.
Vinnen: Twee rugvinnen, waarvan de eerste is voorzien met stevige stekels.

De Groene Zeedonderpad is een algemeen voorkomende bodemvis. Ze zijn te vinden tussen stenen, op het zand, bij wrakken en tussen wier in ondiep water met een rotsige bodem, tot een diepte van 30 m. Door hun camouflage zijn ze soms wat lastiger te zien. De dieren jagen vooral 's nachts. Paaitijd van februari tot mei. Zeedonderpadden leggen hun eieren in dikke kluiten en het mannetje doet fanatiek aan broedzorg. De dieren eten diverse ongewervelde bodemdieren, waaronder wormen, weekdieren en kleine kreeftachtigen, maar ze jagen ook op kleine vissen.