Afmetingen: Gemiddeld 2-4 cm. Er zijn echter ook exemplaren bekend tot 8 cm. Kott (1969) noemt zelfs een 15 cm groot Antarctisch exemplaar.
Kleur: De meeste exemplaren zijn grijsachtig, halfdoorzichtig van kleur, met bij de sifo’s een soms helder oranje tekening die uit stipjes en/of streepjes bestaat. (Vandaar de soms gebruikte Engelse naam, zie bij opmerkingen). Vaak heeft de soort echter ook een oranje, bruine of gele waas. De darm is gewoonlijk door de mantelhuid zichtbaar en loopt vanaf de onderzijde rechtstreeks naar de uitstroomopening.
Vorm: C. eumyota is erg variabel van uiterlijk. Dat maakt herkenning in het veld soms moeilijk. De soort komt het meest voor in dichte groepen; de individuen leven dan, zoals veel zakpijpen, op en aan elkaar vastgegroeid. Het lichaam is meestal rond of ovaal-eivormig en zijdelings afgeplat. Er is een duidelijke gescheiden in- en uitstroomopening (siphonen). Deze kunnen niet worden ingetrokken. De instroomsipho zit aan de bovenzijde en is opvallend langgerekt. De uitstroomsipho staat meestal in een rechte hoek op de zijkant van de zakpijp, op een derde tot de helft van de lichaamslengte. Volgens de literatuur (o.a. Brewin, 1946) zou de instroomopening 8 lobben en de uitstroomopening 6 lobben tellen. Ligthart telde bij Nederlandse exemplaren echter respectievelijk steeds 7 en 5 lobben (Ligthart, 2007).
Sculptuur: In veel gevallen, maar niet altijd, ziet de zakpijp er glad en schoon uit omdat sprake is van weinig aangroeiing door andere organismen.

Een sterk invasieve exoot in grote delen van de wereld. In Nederland tot dusver voornamelijk bekend uit Zeeland. De soort is voor het eerst aangetroffen in maart 2007 in de jachthaven van Burghsluis op een ponton. Latere vondsten stammen eveneens uit Zeeland,  al is duidelijk dat lang niet alle waarnemers de soort herkennen en melden. Gezien de grote expantiedrift elders in Europa, is het vermoedelijk slechts en kwestie van tijd (en juiste determinatie!) of de soort ook elders langs de Nederlandse kust zal worden aangetroffen. Gericht onderzoek is daartoe aanbevolen.

Kleur: Kolonies zijn witgeel tot beige. Er is een onregelmatig min of meer gemarmerd patroon te zien van lichtere vlekken langs wat donkerder banen.
Vorm: De Druipzakpijp is een kolonievormende zakpijp met een sponsachtig uiterlijk. Ze woekeren vaak over andere organismen van hard substraat heen. Op een sterk hellende bodem krijgen grote kolonies hun kenmerkende druipende uiterlijk. De kolonie is voorzien van vele kleine gaatjes. Dit zijn de instroomopeningen van de individuele zakpijpjes. Daarnaast zijn in kleinere aantallen grotere openingen te zien. Deze zijn meestal niet van gelijke grootte. Dit zijn de gemeenschappelijke uitstroom-openingen.

De Druipzakpijp is in 1991 voor het eerst waargenomen bij Neeltje Jans. Later is deze soort vooral in het Zijpe zeer algemeen geworden in de zoute wateren van de Zeeuwse Delta, de Waddenzee. In de Noordzee wordt de soort maar weinig aangetroffen.

De soort wordt voornamelijk in rustig water aangetroffen op allerlei substraat. Bij massaal optreden wordt de andere begroeiing meestal overwoekerd.

250126

Afmetingen: Lengte tot 10 cm. Breedte tot circa 5 cm bij de onderkant. Afstand tussen de in- en uitstroomopening is ongeveer 1/3 tot 1/2 van de lengte. 

Kleur: De kleur varieert van vuil wit tot grijs tot licht bruin.

Solitaire zakpijp. Mariene soort. 20 x 15 mm, vaak kleiner. Ovaalrond. De mantel is min of meer egaal oranjerood, tot abrikooskleurig. De sifonen zijn duidelijk bleker, met bovenaan, langs de buitenkant van de sifo een dun oranjerood lijntje. Oppervlak matig ruw, vaak begroeid met andere organismen. SInds 2017 bekend uit de Oosterschelde.   

Afmetingen: 20 x 15 mm.
Kleur: De buitenkant (de mantel) is meestal min of meer oranjerood, een beetje als van een abrikoos. Soms donkerder, tot bruinrood. De hals van de sifonen heeft meestal een veel blekere kleur, met langs de uiterste bovenrand van de sifo een heel dun oranjerood lijntje. Beide kenmerken (bleke sifonen en lijntje) zijn karaktristiek.
Vorm:  De in- en uitstroomopeningen in de sifonen zijn in doorsnee wat vierkant en worden aan het uiteinde iets wijder.
Sculptuur: De buitenzijde (mantel) is ruw en vaak begroeid met andere organismen, waaronder vaak mosdierkolonies en sponzen.

Polycarpa scuba is inheems in de Noordoost-Atlantische Oceaan en leeft onder meer bij de Azoren. Ook bekend uit het zuiden van Groot-Brittannië. Uit Nederland is de soort pas bekend sinds 2017. Onder andere bekend uit de Oosterschelde bij Zierikzee, nabij de Zeelandbrug. Sinds het najaar van 2017 duidelijk toegenomen.

Op hard substraat aan de voet van dijken. Vaak vastgegroeid op stenen en op grotere oude schelpen. De soort ligt vaak met de onderkant, soms zijkant aan het substraat gehecht. Het meest gezien op diepten tussen 8 en 15 meter. Het zijn weliswaar solitaire zakpijpen, maar ze kunnen geaggregeerd in grote aantallen bijeen voorkomen.

103914