Grote oranjerode, vaak begroeide krab. Schild mannetje tot 22,5 centimeter. Lange spinachtige poten met smalle lange scharen. Bij mannetjes het langst en langer dan de andere puntige (loop-)poten. Schild peervormig, voor op de kop twee grotere stekels. Looppoten met zwarte punten.

Afmetingen: Rugschild tot 22,5 cm.
Kleur: De kleur is oranjerood, de punten van de scharen zijn vaak grijswit, soms wat donkerder, de looppoten hebben meestal zwarte punten.
Rugschild: Het schild is peervormig, het smalle deel wijst naar voren. Op de rand zitten rondom uitsteeksels, met voor op de kop twee grotere stekels.
Poten: Lange puntig uitlopende poten. De scharen zijn smal, lang en puntig. Op de poten staan kleine haartjes.
Overig: Het schild is vaak begroeid met allerlei organismen, zeker bij de wat jongere dieren.

Het gaat momenteel (2024) niet goed met onze kreeftachtigen. Er worden veel dode kreeften en krabben waargenomen, mogelijk als gevolg van een ziekte.

In de Noordzee sedert 2020 toegenomen. Op 19 augustus 2023 werd in de Oosterschelde de jaarlijkse vistocht met een mosselkotter van het genootschap Kor en Bot gehouden. (Deze tochten zijn ooit opgezet om pleistocene zoogdierfossielen te vinden). In het gastenputje bij de Flaauwersinlaag ving men twee kleinere exemplaren van de Grote spinkrab met een schildbreedte van ca. 4 cm. Een maand later, op 8 september 2023, ontdekten Lilian Schoonderwoerd en Astrid Vis een groter exemplaar in de westelijke Oosterschelde nabij Burghsluis op een diepte tussen 8 en 11 meter. Marion Haarsma fotografeerde op 30 september 2023 eveneens een exemplaar. Hiermee was met zekerheid vastgesteld dat deze Europese krab nu ook de Oosterschelde heeft bereikt. (NB: dit was vóór de achteruitgang van de Zeekreeft en andere kreeftachtigen.)

Neemt toe vanuit het zuiden (Het Kanaal). In de Belgische wateren waren al veel eerder waarnemingen. O.a. uizend (!) dieren op de erosiebescherming van de Westhinder meetpaal tegen de Franse grens in augustus 2019, hetgeen mogelijk met seizoensmigratie te maken had, en diverse dieren in 2009/2010 in het Belgische windpark op de Thornton Bank. Het klimaat speelt waarschijnlijk een rol bij de noordwaartse uitbreiding, geholpen door de steenbestorting rondom de palen van windparken.

Afmetingen: Schildbreedte tot 25 cm.
Kleur: De soort dankt de naam aan de blauwe kleur van de poten en (bij mannetjes) de scharen. De bovenkant van het rugschild is olijfkleurig tot bruin, soms bijna zwart.
Vorm: Makkelijk te herkennen aan de kleur en het brede rugschild met aan beide kanten een zeer grote zijwaarts wijzende stekel. Het achterste paar poten is, zoals bij alle zwemkrabben, peddel-achtig afgeplat. Mannetjes hebben twee, vrouwtjes vijf buikplaten.
Poten: Volwassen vrouwtjes hebben rode scharen, mannetjes blauwe.  mannetjes worden groter dan vrouwtjes.

Krab. Rugschild (carapax) tot 31 mm. Het schild is grijsbruin en wit gemarmerd, met vaak een egaal witte vlek. Vrijwel even hoog als breed, maar optisch langer lijkend door de versmallende achterzijde. Aan de voorrand van het schild, tussen de ogen, drie tanden. De middelste daarvan is het grootst. Op de voor-zijranden vijf stekelvormige tanden. Schaarpoten vrij kort, deels samengedrukt. De binnenhoek van de carpus van de schaarpoot heeft een stompe tand. 2e t/m 4e paar looppoten vrij kort, met puntige uiteinden. Laatste paar poten (zwempoten) aan het uiteinde ovaal, plat en bladvormig verbreed tot zwemvlies. Algemeen langs de kust, ingegraven in zand. Dieren en onderdelen spoelen regelmatig aan.

Afmetingen: Tot 31 mm (rugschild).
Kleur: Het rugschild (carapax) is grijsbruin gevlekt, in een gemarmerd patroon met lichtere (witte) vlekken. Achter het rostrum zit vaak een egaal witte, driehoekige vlek. (Bijna) egale grijsbruine exemplaren komen ook voor.
Rugschild: Vrijwel even hoog als breed, maar optisch gezien langer dan breed vanwege de sterk naar achteren versmallende achterzijde. Op de voorrand van het schild staan tussen de ogen drie tanden. De middelste is het grootst en steekt verder naar voren. Op de voor-zijranden (antero-Iaterale randen) staan vijf stekelvormige tanden.
Poten: De schaarpoten zijn vrij kort en deels samengedrukt. Aan de buitenkant zijn de pootsegmenten zwak gewelfd, aan de binnenzijde min of meer afgeplat. De binnenhoek van de carpus heeft een stompe tand, de buitenhoek is glad. Schaarvingers fijn getand op de snijvlakken. 2e t/m 4e paar looppoten vrij kort, aan de uiteinden puntig. Tot halverwege behaard. De overige segmenten van de looppoten zijn eveneens deels of geheel behaard. Van het laatste paar poten (de zwempoten) is het uiteinde ovaal, plat en bladvormig verbreed: het vormt een zwemvlies.
Overig: Antennen kort, Het omgeklapte abdomen van het vrouwtje is wat breder dan dat van het mannetje. Bij het mannetje zijn het derde tot en met zesde segment van het abdomen met elkaar vergroeid.

De Breedpootkrab vertoont in onze kustwateren opvallende fluctuaties in het voorkomen. Tot circa 1940 was het een vrij algemene krab aan het strand, maar vanaf die tijd begon een afname. Na 1948 nam de soort weer wat toe, om na 1956 zeer snel af te nemen. In 1958 werd het voorlopig laatste exemplaar waargenomen. Daarna was de Breedpootkrab volledig uit Nederland verdwenen tot 1979. Vanaf dat jaar nam de soort weer sterk toe.

De noordgrens van het verspreidingsgebied van de Breedpootkrab ligt in de zuidelijke Noordzee, ongeveer ter hoogte van ons land (er zijn ook meldingen uit Duitse en Deense wateren). Het voorkomen strekt zich zuidwaarts uit via de Britse eilanden (vanaf de Firth of Clyde in Schotland), Het Kanaal, de Atlantische Franse kust en die van het Iberisch schiereiland tot de Canarische Eilanden en de Azoren. Ook in de Middellandse Zee en Zwarte Zee. Een algemene verschijning langs onze kust. Schildjes, poten en complete, al dan niet nog levende dieren spoelen regelmatig aan langs de hele kust, met name vanaf het voorjaar tot in de herfst. Typische soort van de zandige, open Noordzeekust. In de Zeeuwse binnenwateren is de Breedpootkrab schaars of ontbreekt ze.

De dieren leven vanaf de getijdenzone tot diepten van circa 30 meter, steeds op zandbodems. Ze graven zich overdag meerdere (tot 10) centimeters diep in het zand in en fourageren 's nachts.

107400

Krab. Mariene soort. Rugschild vrouwtjes tot 9 cm, mannetjes >10 cm. Tussen de ogen 8-10 scherpe tandjes. Lichaam bedekt met fijne haren. Achterpoten afgeplat tot ovale zwemvliezen. Rugschild roodbruin, ogen rood, schaarpunten blauwpaars. Uiteinden poten plus zwemvliezen idem of roodachtig. Vrij agressieve krab. Vooral in Zeeland, ook elders langs de kust.

Afmetingen: Breedte van het rugschild bij de wijfjes tot 9 cm, bij de mannetjes meer dan 10 cm. Meestal kleiner.
Kleur: Rugschild roodbruin, bedekt met fijne haren die het dier een modderbruin uiterlijk geven. De ogen zijn opvallend rood. De vingers van de scharen zijn  blauwpaars. De lijsten op de poten roodachtig, soms ook paars. De zwemvliesjes op de achterste poten zijn vaak ook paarsomrand en voorzien van een donkere streep in het midden.
Vorm: Vrij brede krab met krachtige, grote scharen. Tussen de op korte steeltjes staande ogen staan 8 tot 10 scherp en onregelmatig gevormde tandjes. De uiteinden van de achterpoten zijn afgeplat tot ovale, peddelachtige zwemvliezen. De dieren hebben een fluweelachtige beharing, waarin vaak slib blijft hangen. Hier komt ook de naam vandaan.
Poten: Scharen vrij groot, achterste poten met zwemvliezen.
Overig: De dieren kunnen opvallend agressief zijn en steken bij het minste of geringste de schaarpoten dreigend vooruit.

Schild tot 42 mm (carapax). Gemarmerd lichtbruin, rood soms paarsblauw. Op de poten vaak rode tot roodbruine banden. Tussen de ogen op het schild 3 vrij stompe tanden, de middelste is het kleinst. Op de carpus van de schaarpoten 2 zeer vlakke tanden, geen derde tand, zodat de carpus is afgerond. Op de binnenzijde van de beweegbare vinger van schaar 1 grote, stompe tand.

Afmetingen: Rugschild-breedte tot 42 mm.
Kleur: Lichtbruin, roodbruin, rood, donkerbruin of paarsblauw gemarmerd. Soms wit of lichtpaars tot blauwgrijs. Meestal zijn op de poten rode tot roodbruine banden aanwezig. Bij oude, dode exemplaren verdwijnt de kleur.
Rugschild: Rugschild met op de voorrand tussen de ogen drie vrij stompe tanden, waarvan de middelste het kleinst is. Op de beide voor-zijranden staan vijf zijtanden, waarvan de voorste twee duidelijk minder spits zijn dan de laatste drie. Het schild lijkt glad maar is fijn gekorreld (gegranuleerd).
Poten: Op de carpus van de schaarpoten 2 zeer vlakke, onduidelijke tanden. Een derde tand ontbreekt, waardoor de carpus is afgerond. Snijvlakken van de vingers onregelmatig en grof getand. Op de binnenzijde van de beweegbare vinger van de grote schaar staat een grote, stompe tand. De looppoten zijn vrij kort; de randen van de leden zijn lijstvormig verdikt. De dactylus van het eerste tot en met het derde paar is stiletvormig. De propodus en de dactylus van het laatste paar zwempoten zijn bladvormig, breed-ovaal en langs de randen behaard. De merus van de zwempoten is tweemaal zo lang als breed. Op de leden van de zwempoten komen geen lijstvormige verdikkingen voor.
Overig: Het omgeklapte abdomen van vrouwtjes is breed ovaal en langs de randen behaard, bij mannetjes puntig en kaal.

Liocarcinus marmoreus is wijdverspreid langs de kust van de noordoostelijke Atlantische Oceaan; ongeveer vanaf de zuidelijke Noordzee tot aan de westelijke kusten van Europa. Op de Britse Eilanden, met name in het zuiden en westen. Ook aanwezig langs de Atlantische kust van Frankrijk, Bretagne en Normandië en zuidwaarts langs de kusten van Spanje en Portugal. Verder bekend langs de kust van Spaanse en Zuid-Franse kust in het westelijke deel van de Middellandse Zee. In Nederland regelmatig aanspoelend op het strand, maar relatief zeldzaam.

Vaak aangetroffen in beschutte baaien en estuaria en langs de Noordzeekust. Vooral op zandige bodems waar het dier zich gemakkelijk kan ingraven. Ook nu en dan op gemengde bodems met grind en schelpen. Voornamelijk  tussen de 5 en 50 meter diepte, echter ook dieper, tot ongeveer 100 meter. De gemarmerde zwemkrab is een opportunistische omnivoor die zich voedt met een breed scala aan prooien, waaronder kleine schaaldieren, weekdieren en wormen. Maar ze eten ook kadavers (aas). Graaft zich vaak in het sediment in en wacht tot prooien in de buurt komen. Daarbij steken alleen de ogen en antennes boven de bodem uit. Zoals bij andere zwemkrabben zijn bij Liocarcinus marmoreus de achterpoten aangepast om mee te zwemmen (peddelvorm laatste lid van de achterste poten). Dit geeft het dier een grotere mobiliteit en de mogelijkheid om snel te vluchten of zich van het ene gebied naar het andere te verplaatsen.

Er zijn aanijzingen in de literatuur dat deze soort een seizoensgebonden trek van en naar het kustgebied heeft.