Kleur: Het meest voorkomend is een witte stam, maar in de Oosterschelde komen ook gele en oranje stammen voor. De poliepen zijn altijd doorschijnend wit.
Vorm: De Dodemansduim vormt kolonies van heel kleine, met elkaar vergroeide poliepen. Bij vergroting is te zien dat ieder poliepje acht geveerde tentakels heeft. Jonge kolonies zijn min of meer korstvormig, maar naarmate ze ouder worden ontstaan er één of meer bulten. Zo'n bult kan uitgroeien tot duimdikke, vingerachtige uitstulpingen (lobben). Nog grotere kolonies kunnen zelfs vertakken. Bij de geringste verstoring worden de individuele poliepjes naar binnen getrokken en heeft de Dodemansduim een sponsachtig uiterlijk. Waar de poliepjes zaten, zijn dan putjes te zien. Het duurt lang voordat ze weer worden uitgezet. Door de vorm en de vale kleur, doen kolonies met ingetrokken poliepjes denken aan een hand met vingers (van een dode zeeman).
Overig: Dodemansduim (ook wel Doômansduim) behoort tot de zachte koralen of Lederkoralen.

Oostelijke Atlantische Oceaan, van IJsland en Noorwegen tot Portugal. De soort komt plaatselijk voor in de Noordzee, onder meer op wrakken en op enige afstand van onze kust (Klaverbank). Uit de kustwatern het meest bekend uit het westelijk deel van de Oosterschelde (Schouwen, Noord Beveland), uit het mondingsgebied van de Oosterschelde en recentelijk ook weer uit het Grevelingenmeer, vanwaar de soort aanvankelijk vrijwel verdwenen was.

- Verspreiding dodemansduim uit waarneming.nl: 1990 t/m 2017.

Zeeanemoon. Marien. Exoot / ingevoerde soort. Tot 1,5 cm hoog. Meestal vuilgroen, soms met specifieke verticale oranje streepjes op de zuil. De zuil is glad en slechts weinig hoger dan breed, zodat een wat gedrongen beeld ontstaat. Bij beroering of stroming is de zuil nog korter. Leeft op hard substraat, meer verborgen dan de (gewone) Golfbrekeranemoon. Locaal in de Oosterschelde.

Afmetingen: Gewoonlijk niet hoger dan 1.5 cm. De mondschijf bereikt een diameter tot circa 1 cm. De diameter van tentakelkrans kan tot 2 cm worden, dus breder dan het dier hoog is.
Kleur: Vaak éénkleurig groen of licht groenbruin. Er komen ook lichte, bijna witte exemplaren voor. Soms zijn op de mondschijf rode stippen te zien. Bij sommige populaties is de zuil voorzien 8-20 oranje verticale strepen. Deze zijn vooral te zien bij ingetrokken tentakels (even aanraken). Bij de Gewone golfbrekeranemoon ontbreken zulke stippen en strepen.
Vorm: De Groene golfbrekeranemoon heeft een gladde zuil, die als de anemoon volledig uitstaat, slechts weinig hoger is dan breed. De tentakels zijn vrij lang t.o.v. de lengte van de zuil.
Zoektip: Kijk vooral onder en tussen natuurstenen.

Afmetingen: De zuil van grote exemplaren kan een hoogte en doorsnede bereiken tot circa 4 cm, de tentakels hebben dan een lengte van 2 à 3 cm.
Kleur: Zowel de zuil als de tentakels van de Rode paardeanemoon zijn meestal rood. Aan de buitenrand van de tentakelkrans bevinden zich kenmerkende licht- tot fel donkerblauwe knobbels (acrorhagi), die als de tentakels uitstaan niet gemakkelijk te zien zijn. De zuil is eenkleurig, meestal roodbruin, maar ook vaak groen, soms bruin. De tentakels hebben dezelfde kleur als de zuil. Bij een groene zuil zijn ze meestal roodbruin.
Vorm: Brede, laag blijvende soort. De zuil is glad. Ingetrokken vormt de soort stevige rode bolletjes (tomaatjes) onder of tussen stenen. 
Zoektip: Zoek op plaatsen met veel stroming, onder en tussen stenen.

De dieren leven vrijwel uitsluitend hoog in de getijdezone, en worden daarom door duikers weinig gezien. Uitsluitend op hard substraat, voornamelijk onder grote stenen of in spleten. Op plaatsen met veel stroming, maar weinig zandtransport.

Zeeanemoon. Mondschijf in diameter tot 3-4 cm. Tentakels tot ca. 1 cm. Zuil in de bodem tot 10 cm. Gewoonlijk zijn alleen de vaak horizontaal naar buiten gerichte tentakels en mondschijf te zien. De zuil in de bodem verstopt. Variabel in kleuren en patronen. Soms egaal, soms hebben de tentakels een andere kleur dan de mond. Van bijna zwart tot wit, of oranje met bruintinten, fel paars of rose. Vaak in cirkels gerangschikte kleuren op de tentakels en mond-schijf.

Afmetingen: De mondschijf kan een diameter bereiken van circa 4 cm, doorgaans circa 3 cm. De maximum lengte van de tentakels is circa 1 cm. De zich in de bodem bevindende zuil kan meer dan 10 cm lang zijn.
Kleur: De soort vertoont een buitengewoon grote variatie aan kleuren en kleurpatronen. Soms zijn ze éénkleurig, soms hebben de tentakels een geheel andere kleur dan de mond. De kleuren variëren van bijna zwart tot wit. Veel voorkomend zijn oranje en bruintinten, maar ook fel paars of rose komt voor. Vaak tekenen de verschillende kleuren zich op de tentakels en mond-schijf af als cirkels. Dieren die bij elkaar staan verschillen in kleur en patroon
Vorm: Van de Gewone slibanemoon zijn meestal alleen de tentakels en mondschijf te zien. De meeste tentakels staan schuin of bijna horizontaal naar buiten gericht, waardoor de mondopening goed te zien is. De zuil bevindt zich in de zachte bodem en is daardoor vrijwel aan het oog onttrokken. De dieren zitten altijd vastgehecht aan een (stukje) schelp of steen, al is dit vaak bedekt met zand of slib.
Overige: Aan de zuil, vooral de bovenkant, kleven vaak zandkorreltjes of stukjes schelp en ongeslachtelijke voortplanting door overlangse deling, zoals bij de Sierlijke slibanemoon, komt niet voor. De zeszijdige symmetrie raakt dus nooit verstoord.
Bij forse aanraking verdwijnt het hele dier in de bodem.

100994

Kleur: De zuil is groen, bruin of grijs. De mondschijf heeft vaak dezelfde kleur, met vaak een lijntekening. Deze lijnen zijn meestal lichter dan de mondschijf en lopen straalsgewijs vanaf de mond in de richting van de rand van de schijf. De dieren zijn vaak niet egaal gekleurd, er kan sprake zijn van grote asymmetrische vlekken. Er zijn knobbels (acrorhagi aanwezig aan de rand van de mondschijf, al vallen deze nauwelijks op doordat ze dezelfde kleur hebben als de zuil. De zuil zit vaak tussen stenen verstopt. Opvallend zijn de lange dikke, vaak lichtgroene tentakels, met vaak paars/roze toppen. Wanneer er meerdere exemplaren bij elkaar staan, lijkt het alsof over een groot oppervlak tentakels uit de rotsen naar voren komen. Per exemplaar kunnen daarvan wel tweehonderd voorkomen. Kenmerkend is het feit dat de tentakels niet of nauwelijks worden ingetrokken als de dieren droogvallen. Intrekken gebeurt alleen deels, bij zeer sterke verstoring.

Afmetingen: Gemiddeld 8 centimeter. In het buitenland zijn doorsneden van de mondschijf waargenomen tot 30 cm. De zuil kan tot 10 cm hoog worden. De tentakels van grote exemplaren bereiken een lengte tot 15 cm en een dikte tot 4 mm.

Het oorspronkelijke verspreidingsgebied loopt vanaf Groot-Brittannië zuidwaarts tot in het Middellandse Zeegebied. In Nederland zijn slechts enkele waarnemingen bekend uit Zeeland. Ates (1997) noemt een volwassen exemplaar dat in 1988 gedurende 3 maanden werd waargenomen in de Grevelingen nabij Den Osse, op een diepte van ca 7 meter. Ligthart (2007) vermeld 5 wasrozen bij Yerseke. Op deze plaatsen heeft de soort zich echter nooit blijvend weten te vestigen.
Op 22 juni 2017 ontdekte en fotografeerde Valentin Engelbos een exemplaar aan de buitenzijde van de Blokkendam, voor de Brouwersdam. Het dier werd hier waargenomen op een diepte van vier meter, op de schelp van een Japanse oester Crassostrea gigas en lijkt sterk op de exemplaren zoals die in Bretagne leven. Voor zover bekend is dit de eerste waarneming langs de Nederlandse Noordzeekust.

Opmerking: In het verleden werden deze bloemdieren ook wel aangeduid met de wetenschappelijke naam Anemonia sulcata. Die naam hoort echter bij een andere, Mediterrane soort. De Nederlandse naam van de deels ook in het Atlantische gebied levende Wasroos Anemonia viridis is een vertaling van 'Wax Rose', een Engelse naam voor de soort. Andere Engelse namen zijn 'Green anemone', 'Opelet Anemone' en de meest gebruikte naam 'Snakelocks Anemone'. Dit laatste verwijst, evenals een Italiaanse naam 'Anemone capelli di serpe', naar de gelijkenis van de tentakels met het hoofd van Medusa uit de Griekse mythologie. Medusa is de bekendste van de drie Gorgonen, dochters van de zeegoden Phorcys en Ceto. Volgens de mythe werd Medusa door Athena gestraft omdat ze in de tempel van Athena de liefde bedreef met Poseidon. Als straf veranderde Athena Medusa in een monsterlijk wezen met in plaats van haren een bos kronkelende slangen. Iedereen die Medusa in het gelaat keek versteende op slag. Uiteindelijk wordt Medusa gedood en onthoofd door de held Perseus. In veel talen worden (schijf)kwallen, vanwege de giftigheid en gelijkenis van de tentakels met Medusa's hoofd vol slangen, ook wel aangeduid als 'medusen'. Feitelijk slaat dit vooral op het tweede stadium in de levensloop van een kwal, het vrijzwemmende medusen-stadium (kwalstadium) waarin deze dieren terechtkomen nadat ze hun eerste levensstadium (poliep-stadium) sessiel, dus vastgehecht aan het substraat, hebben doorgebracht. Overigens wordt in de Biologie met de naam 'gorgonen' een groep koralen aangeduid. Deze koralen (Hoornkoralen: Alcyonacea) missen een skelet van calciumcarbonaat, hebben vaak een waaiervormig vertakte structuur en groeien in een plat vlak.

100808