Mariene tweekleppige. Tot 19 cm. Zeer langgerekte, gebogen schelp. Ruim zes maal zo lang als breed; grootste breedte in het midden of (vaak) achteraan. Kleurpatroon van roze tot bruinpaarse bandjes op een lichtere ondergrond. Opperhuid olijfgroen of -bruin. Een grote instroomopening (siphon) met fijne uitstulpingen rond de rand en een gladde uitstroomopening. Massaal aangespoeld op stranden, levend in slikgebieden van Zeeland en Waddengebied.

Afmeting: 3,5 x 19,0 cm.
Schelpkleur: Patroon van roze tot bruinpaarse bandjes op een lichtere ondergrond. Opperhuid glanzend olijfbruin en schilferig na droging.
Schelpvorm: Vrij dunschalige schelp. Duidelijk gebogen. Zeer langgerekt: zes maal zo lang als breed; de grootste breedte ligt vaak achteraan, soms meer in het midden. De voor en achterrand zijn gelijkmatig afgerond.
Sculptuur: Het oppervlak is glad met alleen groeilijnen.
Slot: Heterodont. In de rechterklep één cardinale en één laterale tand, in de linkerklep twee cardinale en twee laterale tanden. Slotband uitwendig.
Binnenzijde schelp: Het voorste (langwerpige) spierindruksel aan de binnenkant is ongeveer even lang als de slotband.

Oorspronkelijk een soort van de Amerikaans-Canadese kust. In West-Europa een exoot. Nadat larven met ballastwater van schepen in het Duitse Elbe-estuarium terecht kwamen (1979, Hamburg), heeft de soort zich zowel in noordelijke als zuidelijke richting uitgebreid. De Nederlandse, Belgische en Deense kust werden snel gekoloniseerd en ook de Zweedse en Franse kusten en het Oostzee-gebied zijn al bereikt. In Nederland voor het eerst waargenomen in de Waddenzee in 1982. In 1984 werd Zandvoort bereikt en in 1986 Katwijk-Noordwijk. Vaak massaal aangespoeld op het strand. In de kustnabije Noordzee, de Waddenzee  Zeeuwse wateren is het de meest algemene Ensis-soort.

- Waarnemingen Amerikaanse zwaardschede.
- Verspreiding Amerikaanse zwaardschede 

De dieren leven rechtstandig in zelfgegraven, decimeters diepe gangen in de bodem. Ze zitten in ongestoorde toestand vlak onder het bodemoppervlak, met alleen de korte sifonen boven de bodem. dieren verraden. Bij verstoring trekken ze zich razendsnel in hun gang terug. Anders dan de andere Ensis-soorten, leeft de Amerikaanse zwaardschede zowel in het intergetijdengebied als in de subgetijdenzone en dieper. In de open Noordzee vooral tot ca. 15 m in medium en grof zand, maar ook in fijn substraat en slikgebieden.Tussen 15 tot 35 m zijn de presenties laag en beneden de 35 m ontbreken ze. Het zijn filteraars. Water wordt via de instroomsifo opgezogen en langs de kieuwen geleid, die er plankton, algen en ander zwevend voedsel uit zeven. Daarna verlaten reststoffen en water via de uitstroomsifo het lichaam weer. De dieren zijn van gescheiden geslacht. Ei-afzetting en bevruchting gaat via de waterkolom. De soort groeit snel, vermoedelijk het snelst van alle Europese Ensis-soorten. Ze worden gemiddeld 3-4 jaar, maar kunnen mogelijk tot 8 jaar worden.

876640

Afmetingen: 21,5 X 3,0 cm.
Kleur: Roze tot bruinpaars gekleurde bandjes op een lichtere ondergrond, vanuit de top via een diagonale lijn in tweeën gedeeld. Aan de ene kant lopen de strepen vrijwel horizontaal, aan de andere kant verticaal. De opperhuid is lichtgroen tot donkerbruin en schilferig. Binnenzijde wit, nooit met violette tinten.
Schelpvorm: Grootste mesheft ter wereld. 6 tot 7 keer zo lang als hoog. Zowel de boven- als onderrand zijn vrijwel recht. De achterkant is regelmatig gewelfd en iets breder dan de voorkant.
Sculptuur: Oppervlak is glad met alleen groeilijnen. Slot: Heterodont; in de rechterklep 1 cardinale en 1 laterale tand en in de linkerklep 2 cardinale en 2 laterale tanden. Slotband uitwendig.

Binnenzijde schelp: De afstand van de mantellijn tot de voorrand is even groot als die tot de onderrand. Het voorste sluitspierindruksel heeft een lengte van ongeveer 1¼ maal de slotband en is aan de voorkant duidelijk smaller dan aan de achterkant.

Het areaal strekt zich uit van het Arctisch Gebied, Noorwegen en de Oostzee, tot Marokko. Niet in de Middellandse Zee. In de Noordzee voornamelijk gevonden in het zandgebied ten westen van Texel, op de Doggersbank en boven de Waddeneilanden.  

Op het strand: Gezien de regelmatige aanspoelingen van verse, soms nog levende dieren, zijn met name bij de drie noordelijke Waddeneilanden Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog, kustnabije populaties aanwezig. 

Een van oorsprong zuidelijke soort, die onder meer van nature voorkomt in de Middellandse zee. 

Op het strand: Omstreeks 1920 voor het eerst met zekerheid langs de Nederlandse kust vastgesteld.  Daarna sterk toegenomen; vlak onder de kust levend. De laatste jaren is het aantal meldingen echter sterk afgenomen. Of de opkomst van de Amerikaanse zwaardschede een rol heeft gespeeld is niet geheel duidelijk.